Ta odpowiedziała szybko: mówiła, iż w programie pracowała, na przykład popularyzując swoje parlamentarne stanowiska, jak choćby to o zmniejszeniu liczby tygodni, w ciągu których może być wykonywana aborcja. Więcej: po tym, jak odpadła, uruchomiła w Australii tymczasowe biuro poselskie w swoim hotelowym pokoju. Poszła nawet dalej: wytykającym jej błędy zamknęła usta, przeznaczając zarobioną w Westminster w czasie show wypłatę na cele charytatywne.

Jakby nie było, Dorries wywołała burzę i dyskusję nad prawami i obowiązkami osób wybieranych na najwyższe stanowiska w polityce. Słuszny jest jej argument, iż czasem niekonwencjonalny sposób docierania do wyborcy jest tym najskuteczniejszym.

Racja: więcej publicznej uwagi i zastanowienia nad ważnymi kwestiami wzbudzają dziś działania ocierające się o kontrowersję, a nie wielogodzinne merytoryczne, naszpikowane specjalistycznymi zwrotami dywagacje. Kiedy niejeden mieszkaniec Wysp, zwłaszcza ten młodego pokolenia, więcej wie o uczestnikach reality show i bohaterach seriali niż o polityce, ta ostatnia iść musiała do dżungli, aby zwrócić uwagę.

Niech więc politycy robią, co tylko jest w granicach smaku, aby dotrzeć do opinii publicznej. Więcej niesie to pożytku niż suche sprawozdania czy obrzucanie się błotem, tudzież intrygi, spiski i język nienawiści, tak ostatnio popularny w polskiej polityce. Palikot niech macha na konferencjach plastikowym penisem, a Nadine Dorries niech biega po lesie. I najważniejsze: niech ci, co krytykują to najbardziej, zapytają sami sobie, dlaczego dopiero takie działania zwracają uwagę niejednej osoby na politykę.